မူကထ

(၁)

ႀကိဳက္ရာအသားေတြကို မီးေသြးမီးဖိုေလးေပၚကင္ရင္း ပင္လယ္စာေတြနဲ ့ဟင္းသီး၊ ဟင္းရြက္ေတြကိုပါ စိတ္ႀကိဳက္ ျပဳတ္စားႏိုင္တဲ့ ထိုင္းလို “မူကထ” လို ့ေခၚတဲ့ ဆိုင္ေလးေတြကို ထိုင္းႏိုင္ငံက ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေတြ ့ႏိုင္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြ အခ်င္း ခ်င္း ယမကာေလးတြဲဖက္လို ့စားေသာက္စကားေျပာခ်င္ရင္ျဖစ္ေစ၊ မိသားစုအလုိက္ ညစာကို တမ်ိဳးတဘာသာ ထြက္စားခ်င္လို ့ ့ျဖစ္ေစ ဒီဆိုင္ေလးေတြကို သြားေရာက္တတ္ၾကတာေၾကာင့္ ညဘက္ဆိုရင္ မီးခိုးေငြ ့ေတြ ေ၀့၀ဲေနၿပီး အသားကင္ေၫွာ္နံ ့ တ ေထာင္းေထာင္းထေနတတ္တဲ့ မူကထဆိုင္ေလးေတြမွာ လူစည္ကားေနတတ္ပါတယ္။

အသားေတြကင္လိုက္၊ တူးမွာစိုးလို ့ ဟိုဘက္ဒီဘက္လွန္လိုက္၊ ထည့္ထားတဲ့ ေရေတြခန္းသြားရင္ ျပည္ျဖည့္လိုက္၊ အသားေတြ မ ကပ္ေအာင္တင္ထားတဲ့ ၀က္ဆီတုန္းကုန္ရင္ လဲေပးလိုက္၊ အသားျပဳတ္ေရေတြဆူရင္ ထည့္ထားတဲ့ အသီးအရြက္ေတြ အက်က္မ လြန္ခင္ ခပ္စားလိုက္နဲ ့ေအးေအးလူလူ မစားရတာရယ္၊ စားၿပီးလို ့အိမ္ျပန္ရင္လည္း အသားကင္ေၫွာ္နံ ့ေတြ တကိုယ္လံုးစြဲေန လို ့ ေရျပန္ခ်ိဳးရတာရယ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မူကထ ဆိုင္ကို ေတာ္ရံုတန္ရံု ေရာက္ခဲပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ကၽြန္ေတာ္သြားမ စားခ်င္တဲ့ တျခားအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။

(၂)
(Carl Gustav recoilless rifle)

၁၉၉၂ ခုႏွစ္မွာ န၀တ (အဲဒီအခ်ိန္က နအဖ အျဖစ္ မေျပာင္းေသးဘူး) က ကရင့္အမ်ိဳးသားအစည္းအရံုး (ေကအန္ယူ) ဗဟို ဌာနခ်ဳပ္ျဖစ္တဲ့ “မာနယ္ပေလာ” ကို အင္အားအလံုးအရင္းနဲ ့ထိုးစစ္ဆင္ေတာ့ ေကအန္ယူဌာနခ်ဳပ္ကို အဓိက ကာကြယ္ ေပး ထားတဲ့ “ထီဖား၀ီးက်ိဳး” လို ့ ကရင္လို ေခၚၿပီး “ေခြးအိပ္ေတာင္” လို ့ ျမန္မာမွု ျပဳႏိုင္တဲ့ “ထီးဖား၀ီးက်ိဳးေတာင္”ကို အျပင္း အထန္ထိုးစစ္ဆင္ပါတယ္ (ေနာ္တဘက္ကလည္း ထိုးစစ္ဆင္ပါတယ္၊ ေနာ္တထိုးစစ္နဲ ့ပတ္သက္တဲ့ တိုက္ပြဲအေတြ ့အႀကံဳေတြကို နအဖ ဘက္က ဗိုလ္မႉးေသာင္းေ၀ဦး ဆိုသူက စာအုပ္ထုတ္ခဲ့ပါေသးတယ္)။ ထိုးစစ္ဆင္တာမွ ဆြီဒင္ႏိုင္ငံလုပ္ ၈၄ မမ (Carl Gustav recoilless rifle) တင့္ဖ်က္လက္နက္ (အေသးစိတ္သိလိုပါက http://en.wikipedia.org/wiki/Carl_Gustav_recoilless_rifle တြင္ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္)ေတြ၊ ၁၂၀ မမ ေမာ္တာေတြ၊ ၁၀၇ မမ ေမာ္တာ ေတြ အပါအ၀င္ ေလေၾကာင္းကပါ အႀကိမ္ႀကိမ္ဗံုးက်ဲ တိုက္ခိုက္ခဲ့တာပါ။ ေကအန္ယူ သမိုင္းမွာ အဲဒီအခ်ိန္အထိ “ထီဖား၀ီးက်ိဳး” တိုက္ပြဲဟာ အျပင္းထန္ဆံုးလို ့ ေျပာစမွတ္ျပဳရတဲ့အထိပါဘဲ။ ထိခိုက္က်ဆံုးမွု အမ်ားအျပားလည္း ႏွစ္ဖက္လံုးမွာ ရွိခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေကအန္ယူ တပ္မဟာ (၆) ေဒသမွာ အေျခစိုက္တဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တပ္ရင္း (၂၁၆) ကၽြန္ေတာ္ တို ့တပ္ရင္းနဲ ့ တပ္ရင္း (၂၀၄/၂၀၅ ပူးေပါင္းတပ္ေတြဟာ စစ္ကူအျဖစ္ “ထီဖား၀ီးက်ိဳး” ေဒသမွာ ေကအန္ယူ တပ္ေတြ၊ တ ျခားေဒသက ေက်ာင္းသားတပ္ေတြနဲ ့အတူ ပူးေပါင္းတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့စတင္တာ၀န္ယူရတဲ့ေနရာကေတာ့ သံ လြင္နဲ ့ေသာင္ရင္းျမစ္ဆံုအနီး သံလြင္ျမစ္ကမ္းေဘးက “မယ္ပ” ရြာ အထက္ပိုင္း ေတာင္ကုန္းတကုန္းမွာပါ။ န၀တ ဘက္က လက္နက္ႀကီးနဲ ့ဘယ္အခ်ိန္ထ ပစ္ပစ္၊ ဘယ္လိုပစ္ပစ္၊ ေလယဥ္နဲ ့ဘယ္လိုဗံုးႀကဲႀကဲ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကုန္းေပၚဘဲ တိုက္ရိုက္က်လို ့ေနာင္မွာ “ခံႀကီးေမာင္ကုန္း” လို ့ေတာင္ နာမည္ တြင္သြားပါတယ္။ ေတာင္ကုန္းတခုလံုးလည္း ဗံုးဆံေတြ၊ လက္နက္ႀကီး က်ည္ သင့္တဲ့ ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ သစ္ပင္ေတြ၊ ၀ါးရံုေတြ အကုန္ေျပာင္သလင္းခါၿပီး ေျမႀကီးေတြမွာလည္း ခ်ိဳင့္ေတြ၊ က်င္းေတြ၊ မီးေလာင္ ေျမေတြနဲ ့မို ့ေတာင္ယာခုတ္၊ မီးရွို ့ထားသလားေတာင္ ထင္ရပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္းေတာ့ န၀တ ဘက္က “ထီဖား၀ီးက်ိဳး” ကို သိမ္းလိုက္ႏိုင္ေပမယ့္ ေကအန္ယူနဲ ့မဟာမိတ္တပ္ေတြက “ထီးဖား၀ီး က်ိဳး” တ၀ိုက္ကေန ခုခံခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ဧၿပီလမွာေတာ့ နအဖ (အဲဒီအခ်ိန္မွာ နအဖ ျဖစ္သြားၿပီ) ဘက္က အထူးစစ္ ဆင္ေရးအဖြဲ ့မႉး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္လွ က “တိုင္းရင္းသား စည္းလံုးညီၫြတ္ေရးအတြက္ ကရင္ျပည္နယ္အတြင္း စစ္ဆင္ေနတာေတြ ရပ္စဲလိုက္တယ္”လို ့ ေၾကျငာၿပီး ထိုးစစ္ဆင္တာကို ရပ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ တပ္မဟာ (၆) နယ္ေျမက စစ္ကူလာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့တပ္ေတြလည္း အေၾကာင္းၾကာင္းေၾကာင့္ ျပည္ေတာ္ျပန္ခြင့္ မရဘဲ မကဒတ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္တည္မယ့္၊ “ေဒါင္းဂြင္” လို ့ ေနာင္မွာ ေက်ာ္ၾကားလာမယ့္ ေနရာရဲ ့ ေျမာက္ဘက္ မိနစ္ ၂၀ ခန္ ့အကြာ၊ ထိုင္းႏိုင္ငံ “မယ့္ကထာ” ဆိုတဲ့ ရြာနဲ ့မ်က္ ႏွာခ်င္းဆိုင္ သံလြင္ျမစ္ကမ္းေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့တပ္ရင္း (၂၁၆)က စခန္းအသစ္ေဆာက္လုပ္ အေျခခ်လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့နဲ ့မနီးမေ၀းမွာက တပ္ရင္း (၂၀၄/၂၀၅) အေျခစိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ကိုမိုးသီးဇြန္ ဦးေဆာင္တဲ့ မကဒတ နဲ ့ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္ ဦးေဆာင္တဲ့ မကဒတ ရယ္ဆိုၿပီး ၂ ျခမ္းကြဲေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့က ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္ ဦးေဆာင္ တဲ့ မကဒတ ဘက္ကေပါ့။

မကဒတ ကို တပ္ေပါင္းစု မဟာမိတ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြရဲ ့ကူညီေျဖရွင္းေပးမွုနဲ ့အတူ မကဒတ ႏွစ္ဖက္စလံုးကလည္း ေပါင္း စည္းခ်င္တဲ့ စိတ္ဆႏၵေတြေၾကာင့္ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ျပန္လည္ ေပါင္းစည္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ “ေဒါင္းဂြင္” လို ့ကၽြန္ေတာ္တို ့ေခၚေနတဲ့ ေနရာဟာ ကရင္ျပည္နယ္ ဖာပြန္ၿမိဳ ့ရဲ ့အေရွ ့ဘက္တည့္တည့္ မိုင္ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ မွာရွိၿပီး အဂၤ လိပ္လက္ထက္ကတည္းက သစ္ထုတ္လုပ္ေရး စခန္းေတြ ရွိတယ္လို ့ဆိုတယ္။ ေျမပံုေပၚမွာလည္း “ဒါးကြင္း” (Dakwi) လို ့ေဖာ္ျပထားတာေတြ ့ရတယ္ (တခ်ိဳ ့လည္း Dagwin လို ့ေရးၾကတယ္) ။ ေက်ာင္းသားေတြ အဲဒီေနရာကို ေျပာင္းၿပီးမွ “ဒါး ကြင္း” ကို “ေဒါင္းဂြင္” လို ့ ကိုယ့္ဘာသာ ကင္ပြန္းတပ္လိုက္ရာက “ေဒါင္းဂြင္” လို ့ဘဲ နာမည္တြင္သြားေတာ့တယ္။


(၃)

ကၽြန္ေတာ္တို ့တပ္စခန္းေတြ စတင္တည္ေဆာက္ကာစက ေသနတ္နဲ ့ က်ည္ဆံကလြဲလို ့ဘာဆိုဘာမွ မရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို ့တပ္တည္မယ့္ ေနရာရဲ ့ေဘးမွာ သစ္စက္အေဟာင္းတလံုးရွိခဲ့ဖူးေတာ့ သစ္စက္ကအသံုးမလိုလို ့လႊင့္ပစ္ထားတဲ့ သစ္ခြဲသား (ပ ကာျခမ္း) တပံုဘဲရွိတယ္။ အဲဒီ ပကာျခမ္းေတြကဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို ့တပ္ရင္းရဲ ့အေဆာက္အဦးေတြအတြက္ အဓိက အခင္းေတြ၊ အကာေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ေျပာမယ္ဆိုရင္ (Ground zero) က စရတာေပါ့။ ေတာရွင္း၊ သစ္ပင္ေတြ ခုတ္ထြင္ၿပီးမွ ေျမေနရာ ေပၚေအာင္ အရင္လုပ္ယူရတယ္။ လူေတြကလည္း သိပ္ပင္ပန္းေနၿပီ၊ စစ္ပန္းတာလည္းပါတယ္၊ “ထီဖား၀ီးက်ိဳး” တိုက္ပြဲၿပီးရင္ တပ္မဟာ (၆)မွာ “မုေနာ္” အပ်ိဳမေတြ၊ အမိုး၊ အတီးေတြနဲ ့ ျပန္လည္ဆံုဆည္းဖို ့ရည္ရြယ္ထားသူေတြလည္း ျပည္ေတာ္မျပန္ ရလို ့ “ေရႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တိုင္းေ၀း”ေနတဲ့ ကာလ၊ တပ္စခန္းအသစ္ကိုလည္း “ဂေရာင္းဇီးရိုး” ကေနျပန္စရ၊ ရိကၡာကလည္း မရွိ၊ ေတာထဲက မွ်စ္ေတြ၊ ၀ဥေတြဘဲ တူးစားရ၊ ငွက္ဖ်ားကလည္း ျပင္းဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့ ကာလ၊ ပင္ ပန္းဆင္းရဲေနတဲ့ကာလလို ့ ေျပာရင္ရတာေပါ့။ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ ့လည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ တပ္မဟာ (၆) ကို သူ ့နည္းသူ ့ဟန္နဲ ့ျပန္ သြားၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့တပ္ေတြ တည္ေဆာက္ၿပီး ကာစမွာ တပ္မဟာ (၆)မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ မိသားစု၀င္ေတြနဲ ့ အေရွ ့ေတာင္တိုင္း စစ္ေဒသေကာ္မတီေတြ (အဲဒီတုန္းက ဗဟိုနဲ ့တပ္ေတြၾကားမွာ “စစ္ေဒသေကာ္မတီ” ဆိုတာရွိၿပီး အဲဒီ စစ္ေဒသ ေကာ္မတီေတြကဘဲ သက္ဆိုင္ရာ တပ္ရင္းေတြကို ဦးေဆာင္ကြပ္ကဲပါတယ္)ေရာက္လာပါတယ္။ လက္ရွိျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့အေျခအေနေတြကို ရိပ္စားမိဟန္တူတဲ့ စစ္ေဒသေကာ္မတီ၀င္ေတြ က တပ္ရင္း (၂၀၄/၂၀၅) နဲ ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ တပ္ရင္း (၂၁၆) ၾကားမွာ စစ္ေဒသရံုးဖြင့္ၿပီး တပ္မဟာ (၆) က ေျပာင္းလာတဲ့ တပ္ေတြကို စစ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရး မြမ္းမံသင္တန္းေပးဖို ့စီ စဥ္ပါတယ္။

(၄)

(ေျမပံုေပၚမွာ ေဒါင္းဂြင္နဲ ့ေစာထာ ေဒသေတြကို ျမင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္)

အဲဒီအခ်ိန္က စစ္ေဒသေကာ္မတီဥကၠဌ ဆရာတင္ေရႊ (ကြယ္လြန္) နဲ ့ အတြင္းေရးမႉး ကိုစိုးပိုင္ (ဆြီဒင္တြင္ အေျခခ်ေန) တို ့စီစဥ္တဲ့ စစ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရးမြမ္းမံ သင္တန္းဖြင့္ၿပီးလို ့ ရက္ပိုင္းအၾကာမွာ (၁၉၉၃ ခုႏွစ္ထဲမွာ)နအဖ က ေစာထာ ေဒသကို စ တင္ ထိုးစစ္ဆင္ပါတယ္။ ေစာထာ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ တပ္ေတြ လက္ရွိအေျခစိုက္ထားတဲ့ ေနရာရဲ ့ ေျမာက္ဘက္၊ သံလြင္ ကို ဆန္တက္သြားရၿပီး ကရင္နဲ ့ကရင္နီနယ္စပ္အနီးမွာ တည္ရွိပါတယ္။ ေမွာင္ခိုကုန္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္းရွိၿပီး အထူးသျဖင့္ ျမန္ မာျပည္ဘက္က ႏြားေတြ၊ ကၽြဲေတြကို ကုန္သည္ေတြက ထိုင္းႏိုင္ငံဘက္မွာ လာေရာက္ေရာင္းခ်ပါတယ္။ ေစာထာ တိုက္ပြဲစျဖစ္ ေတာ့ ေဒသခံ ေက်ာင္းသားတပ္ေတြျဖစ္တဲ့ ကိုသိမ္းဆန္း ဦးေဆာင္တဲ့တပ္ရင္း (၂၀၉) နဲ ့ကိုဆန္းလင္း (ေနာက္ပိုင္းမွာ တာ ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္း နအဖ က ဖမ္းမိသြားၿပီး၊ သူတို ့ႏွိပ္စက္တဲ့ ဒဏ္နဲ ့ဘဲ က်ဆံုးသြားတယ္လို ့သိရပါတယ္) ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္ရင္း (၂၁၀) က တပ္ေတြ အရင္ဆံုး ေကအန္ယူတပ္ေတြကို သြားကူပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ နအဖ ထိုးစစ္က ပိုျပင္းလာလို ့ သင္တန္းတက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း သင္တန္းကို ရပ္ၿပီးစစ္ကူဖို ့ျပင္ရပါေတာ့တယ္။ တပ္မွာ ရိကၡာနဲ ့ေမြးျမဴေရးတာ၀န္ခံ ဘႀကီးလွခင္၊ တပ္ေရးနဲ ့တခ်ိဳ ့အိမ္ေထာင္သည္ေတြကလြဲလို ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့အကုန္လံုး ေစာထာသြားဖို ့ျပင္ရပါတယ္။ ကၽြန္ ေတာ္တို ့စစ္ေၾကာင္းကို ကရင္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ (ေကအန္အယ္ေအ) က ဗိုလ္မႉးေရာဘတ္ဇံ (ေကအန္ယူ ဥကၠႀကီး မန္းဘဇံရဲ ့သား)က စစ္ေၾကာင္းမႉး အျဖစ္ဦးေဆာင္ပါတယ္။ ဗိုလ္မႉးေရာဘတ္ဇံ က တပ္မဟာ (၆) အေျခစိုက္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေက်ာင္းသားတပ္ေတြကို “ထီဖား၀ီးက်ိဳး” မွာ ကတည္းက “ကီးဒို” စစ္ေၾကာင္းမႉးအျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့ဖူးေတာ့ ဒီတႀကိမ္မွာလည္း သူ ့စစ္ေၾကာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကိုျပန္ေခၚခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့တပ္ရင္း (၂၁၆) နဲ ့ (၂၀၄/၂၀၅) ကိုေတာ့ ကို ဥာဏ္ထြန္း ကဦးေဆာင္ပါတယ္။

(၅)

(သံလြင္ရဲ ့အလွ တေနရာ)

ေစာထာ ကို ထြက္မယ့္ မနက္မွာ ကၽြဲေလွႀကီးနဲ ့ (ျမန္မာျပည္ဘက္က ႏြားေတြ၊ ကၽြဲေတြသယ္ဖို ့လုပ္ထားတဲ့ သံလြင္ျမစ္တြင္း သြား စက္ေလွႀကီး) ဗိုလ္မႉးေရာဘတ္ဇံ နဲ ့သူ ့တပ္ေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေက်ာင္းသားတပ္ေတြ တက္ၿပီးတဲ့ ေနာက္ ေစာထာဘက္ကို ကၽြဲေလွႀကီး စထြက္တယ္။ ေလွဦးမွာ အနီေရာင္ ခြပ္ေဒါင္းအလံကို လႊင့္ထူထားတာမို ့ေနေရာင္ေအာက္ မွာ တလက္လက္ေတာက္ေနတဲ့ ခြပ္ေဒါင္းအလံဟာ အားလံုးရဲ ့တိုက္ပြဲ၀င္ စိတ္ဓာတ္ကို တက္ၾကြႏိုးထေစပါတယ္။ ဗိုလ္မႉးေရာ ဘတ္ဇံ ကလည္း ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းေတြဆိုခိုင္းတာမို ့“ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္” အပါအ၀င္ ရသမွ် သီခ်င္းေတြကို သံၿပိဳင္သီ ဆိုသံကလည္း ၾကားရသူအတြက္ ၾကက္သီးဖ်န္းဖ်န္းထေစပါတယ္။ သံလြင္ျမစ္ ကမ္းေဘး ၀ဲယာမွာ (ထိုင္းဘက္ကမ္းမွာလည္း ကရင္ရြာေတြရွိတယ္) ရွိတဲ့ ကရင္ရြာသားေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို လွိဳက္လိွဳက္လွဲလွဲ ႏွဳတ္ဆက္ေနတယ္။ ေစာထာတိုက္ပြဲ တေလွ်ာက္ အဲဒီေဒသက ကရင္ရြာသားေတြ ပို ့ေပးတဲ့ ထမင္းထုတ္ေတြနဲ ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို ့အသက္ဆက္ခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေလွထဲကို ေ၀့၀ဲၾကည့္မိတဲ့အခါ အားလံုးရဲ ့မ်က္ႏွာဟာ တိုက္ပြဲ၀င္ဖို ့အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ ့တည္ၿငိမ္ရဲရင့္ေနတယ္။ မွတ္ မိသေလာက္ တပ္ရင္း (၂၀၄/၂၀၅) က ေဇာ္မင္းသူတို ့အုပ္စုပါတယ္၊ ဇာဇာ (သူ ့နာမည္ရင္းကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ ဇာဇာ
လို ့ဘဲ ေခၚၾကတယ္) သူက ပဲခူးဘက္က၊ ခုေခတ္ေပၚစကားလံုးနဲ ့ဆိုရင္ “လိင္တူခ်စ္သူ” တေယာက္၊ တိုက္ပြဲေတြမွာ ရဲရဲ၀ံ့၀့ံ တိုက္တတ္သူ၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူမ်ားသတ္လို ့ မထင္မရွား ေသသြားတယ္လို ့ သိရတယ္။ “ဇာဇာ” ဆိုတဲ့ နာမည္က ေပ်ာ့ တယ္ဆိုၿပီး ဗိုလ္မႉးေရာဘတ္ဇံ ကဘဲ “ရဲဇာနည္” လို ့ေနာက္ပိုင္းမွာ နာမည္ေျပာင္းေပးခဲ့တယ္ (Rဇာနည္ တုိ ့ဘာတို ့ဆိုတာ ခုမွေပၚတာေပါ့ ေျပာမယ္ဆိုရင္)။

ေက်ာင္းသားဗဟို က ေဆးမႉးအျဖစ္ ကိုေအးလြင္ (ယခု မကဒတ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္) ကိုထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့တပ္ရင္းမွာေတာ့ လူပ်ိဳရဲေဘာ္ေတြအျပင္ အိမ္ေထာင္သည္ထဲက ကိုျမင့္သိန္း တေယာက္ပါလာတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုျမင့္သိန္း က ကၽြန္ေတာ္တို ့တပ္ရင္းက မဟုတ္ဘူး။ သူက ဆရာ ဦးရီထြန္းတို ့၊ ဆရာ ဦးစိုးထြဋ္တို ့ရ႕ဲ ၀မ္ခစခန္း၊ တပ္ရင္း (၂၁၁) က။ ကၽြန္ေတာ္တို ့စခန္းက ဦးတင္ေမာင္လြင္ (ယခု အေမရိကားတြင္ေနသူ) ရဲ ့တူမ မခ်ိဳ (ယခုဆြီဒင္တြင္ အေျခခ်) နဲ ့အ ေၾကာင္းပါၿပီး ဆံထံုးေနာက္ ေသွ်ာင္ပါ ကၽြန္ေတာ္တို ့စခန္းေရာက္ခဲ့သူ။ ကိုျမင့္သိန္း က ဘားအံဘက္က ကရင္အမ်ိဳးသား၊ လူပံု က ဗလေကာင္းေကာင္း အရပ္နည္းနည္းပုတယ္၊ အၿမဲတန္းၿပံဳးေနၿပီး သူမ်ားကို ကူညီတတ္လို ့ လူခ်စ္လူခင္ေပါတယ္။ လက္သ မားအလုပ္လည္း ကၽြမ္းက်င္တယ္။ ကိုျမင့္သိန္း ေစာထာကို စစ္ကူသြားေတာ့ သူ ့သားေလး စစ္ႏိုင္ (ယခု ေဒၚခ်ိဳနဲ ့အတူ ဆြီဒင္ တြင္ေနထိုင္) က လသားဘဲ ရွိေသးတယ္။

(၆)

ကၽြန္ေတာ္တို ့စီးလာတဲ့ ကၽြဲေလွႀကီး လမ္းတေလွ်ာက္မွာရွိတဲ့ ေသ့မူထ၊ ေက်ာက္ၫွပ္၊ မယ္ၫူထ၊ သေခါထ စတဲ့ သံလြင္ျမစ္ ကမ္းေဘးက ႏြားကုန္သည္ေတြ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ၾကတဲ့ ရြာႀကီးေတြ နဲ ့၀ဲႀကီး (နအဖ ရဲ ့ေရအားလွ်ပ္စစ္ထုတ္ယူမယ့္ စီမံ ကိန္းေနရာ၊ ဒီစီမံကိန္း အေၾကာင္းသိခ်င္ရင္ http://www.terraper.org/articles/BriefingSalweenThai-BurmaJune03.pdf မွာ ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္) ကို ျဖတ္သြားၿပီး ေနာက္ဆံုး စစ္ျဖစ္ေနတဲ့ ေစာထာ ကို ေရာက္လာပါတယ္။ ဒီ တႀကိမ္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့စစ္ေၾကာင္းတေၾကာင္းလံုး တေနရာတည္းမွာ စခန္းခ်ၿပီး ခုခံရတာမဟုတ္ပါဘူး။ တိုက္ပြဲျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာေတြမွာ တပ္စိတ္အလိုက္ သြားကူရတဲ့သေဘာပါ။ စစ္ေၾကာင္းကေန ပထမဆံုး ခြဲထြက္ၿပီး ေတာင္ကုန္းတကုန္းကို သြားတာ၀န္ယူရတာက ကိုညီပု(ညီညီ၀င္း) ဦးေဆာင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့တပ္စိတ္ေပါ့။

ေနာက္ပိုင္းေတာ့ တပ္ရင္း (၂၀၄/၂၀၅) နဲ ့ကၽြန္ေတာ္တို ့ တပ္ရင္း (၂၁၆)က အင္အားေတြ ျပန္ေပါင္းလိုက္ၿပီး နအဖ တပ္ ေတြ ထိုးစစ္ဆင္ေနတဲ့ ေနရာအနီးက ေတာင္ကုန္းတကုန္းကို (အမည္ မမွတ္မိေတာ့) သြားကူဖို ့ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီ ေတာင္ ကုန္းကို ေကအန္အယ္ေအ က ဗိုလ္တာမလာ ဦးေဆာင္တဲ့တပ္က ေနရာယူ ခုခံေနတာပါ။ ရန္သူက အဲဒီေနရာဘက္ကို သဲသဲ မဲမဲတိုက္ေနလို ့ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို အင္အားျဖည့္တဲ့အေနနဲ ့ဗိုလ္တာမလာ တို ့နဲ ့သြားေပါင္းခိုင္းတာျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္တာမလာတို ့ေနတဲ့ ေတာင္ကုန္းကို မတက္ခင္ အဲဒီေတာင္ေျခနားမွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့တပ္ေတြကို စုရပ္အေနနဲ ့ျပန္ေပါင္းဆံုေစပါတယ္။ ေနာက္ ၿပီး တိုက္ပြဲ၀င္ရေတာ့မွာရယ္၊ အားလံုးလည္း ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနတာရယ္ေၾကာင့္ စစ္ေၾကာင္းမႉးက ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို ၀က္တ ေကာင္ေပၚေကၽြးပါတယ္။ ညႀကီးမဲမဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့တပ္စိတ္အလိုက္ ကိုယ္ရတဲ့ ၀က္သားစေကး ကို ဟန္းေကာေတြနဲ ့ျဖစ္သ လို ခ်က္ျပဳတ္စားရတာေပါ့။ ဆီမပါ၊ ျပားမပါ ေရလံုျပဳတ္ ခ်က္စားရတာျဖစ္ေပမယ့္ ရေတာင့္ရခဲ အသားဟင္းတခြက္အတြက္ ကၽြန္ ေတာ္တို ့စိတ္လွုပ္ရွား တက္ၾကြေနၾကတယ္။ မီးဖိုအလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့အားလံုးဟာ ညစာကို ၿမိန္ရည္ ယွက္ ရည္ စားဖို ့အလုပ္ရွုပ္ေနေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မီးဖိုထဲကို ၀က္သားဖတ္ေတြထည့္ကင္လိုက္ က်က္မက်က္ ဆြဲယူၾကည့္ လိုက္၊ မီးခဲေတြေပၚ ၀က္ဆီေတြက်လို ့ မီးထေတာက္တဲ့အခါ ၀က္သားေတြ တူးမွာစိုးလို ့ ကမန္းကတန္းဆြဲယူလိုက္၊ လက္ကို မီးဟပ္လို ့အပူသက္သာေအာင္ ပါးစပ္နဲ ့မွုတ္လိုက္ လက္ကိုခါလိုက္နဲ ့အလုပ္ရွုပ္ေနတဲ့ ကိုျမင့္သိိန္းကို မီးဖိုအလင္းေရာင္ေအာက္ မွာ ေတြ ့လိုက္ရတယ္။ သူ ့တေယာက္တည္း အလုပ္ရွုပ္ေနတာကိုၾကည့္ၿပီး သေဘာက်ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္ တို ့တပ္စိတ္က ဟင္းက်က္ၿပီ ဆိုလို ့့ဖက္ရြက္ေတြေပၚ ထမင္းေတြ ခူးထည့္လိုက္တယ္။ သာမန္အားျဖင့္ ဟင္းေခ်း (ဂ်ီး)မ်ားသူ၊ ဇီဇာေၾကာင္သူ ကၽြန္ေတာ္ပင္ ဟန္းေကာထဲလွမ္းႏိွုက္လို ့အဆီတံုးဘဲပါပါ၊ အေခါက္ဘဲပါပါ၊ ၀က္ေမႊး ၾကမ္းၾကမ္းေတြ ထိုးထိုး ေထာင္ေထာင္နဲ ့အ တံုးဘဲပါပါ၊ လက္ထဲပါသမွ် ၀က္သားတံုးနဲ ့ေဆြမ်ိဳးေမ့ေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုျမင့္သိန္းတို ့ တပ္စိတ္ဘက္ လွမ္းၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ျပာအလူးလူး၊ မီးအကၽြမ္းကၽြမ္းျဖစ္ေနတဲ့ “၀က္သားကင္”နဲ ့ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ျဖစ္ေနတာ ေတြ ့ရတယ္။

(၇)

ေနာက္ေန ့မနက္ေစာေစာက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ဗိုလ္တာမလာတို ့ရွိရာေတာင္ကုန္းေပၚ တက္ခဲ့တယ္။ ေတာင္ကုန္းက သိပ္မျမင့္ ပါဘူး၊ အေပၚမွာလည္း ေနရာကက်ဥ္းတယ္။ ရန္သူလာတိုက္တဲ့ ထိပ္တိုက္ေနရာကလည္း တပ္စိတ္တစိတ္စာဘဲ ေနရာယူႏိုင္တဲ့အ တြက္ တပ္စိတ္အလိုက္ အလွည့္က် သြားတာ၀န္ယူရတယ္။ ေတာင္ကုန္းပတ္ပတ္လည္ ဆက္သြယ္ေရးေျမာင္းေတြတူး၊ ကတုတ္ က်င္းေတြေဆာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို ့ေနရာယူထားလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ ့ကတုတ္က်င္းတခုတည္းေနရတာက ေဆးမႉးေအးလြင္၊ ေဘးမွာက ကိုျမင့္သိန္း၊ ကိုျမင့္သိန္းက ဗလေကာင္းေကာင္းဆိုေတာ့ AK စက္လက္ (PK machine gun အမ်ိဳးအစား) ကိုင္ တယ္။ က်န္တဲ့ကတုတ္ေတြမွာက မွတ္မိသေလာက္ လွသိန္း၊ စိန္ဦး၊ ေဘာႀကီးထြန္းထြန္း၊ ေအးထြန္း၊ ေဇာ္လွိဳင္ဦး၊ ျမတ္ခိုင္၊ ကို ညီပု၊ ကို၀င္းႏိုင္ၿငိမ္း၊ ကြန္စိုး၊ ေအာင္၀င္းၾကည္ စသျဖင့္ ေနရာယူထားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ တပ္ရင္း (၂၀၄/၂၀၅) က အဖြဲ ့ေတြ။ တိုက္ပြဲေတြက ေစာထာေဒသမွာ ေန ့စဥ္ျဖစ္ေနေတာ့ လက္နက္ငယ္ပစ္သံ၊ လက္နက္ႀကီးေပါက္ကြဲသံေတြ အၿမဲၾကားေနရ တယ္။ ေန ့ကင္း၊ ညကင္းခ်ၿပီး သတိနဲ ့ေစာင့္ၾကည့္ေနရတဲ့ ကာလေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေနရာယူထားတဲ့ကုန္းကိုလည္း ရန္သူ ဘက္က လက္နက္ႀကီးနဲ ့လွမ္းလွမ္းပစ္ေနတယ္။ ဗိုလ္တာမလာ တို ့အဖြဲ ့ကလည္း ၈၂ မမ recoilless rifle နဲ ့ျပန္ ျပန္ပစ္ေနတယ္။

တရက္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ဘက္ကို ရန္သူလာတိုက္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ စက္သတင္းရလို ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့အဆင္သင့္ျပင္ထား ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ထိပ္တိုက္ေနရာမွာ တပ္ရင္း (၂၀၄/ ၂၀၅)က ဇာဇာတို ့အဖြဲ ့နဲ ့ဗိုလ္တာမလာဆီက ကရင္ရဲေဘာ္ေတြ တာ၀န္က်ေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ရထားတဲ့သတင္းအတိုင္းဘဲ နအဖ တပ္က လာတိုက္ပါတယ္။ ထိပ္တိုက္ဘက္မွာ ႏွစ္ဘက္အျပန္ အ လွန္ပစ္ခတ္ေနတဲ့ လက္နက္ငယ္သံေတြ ဆူညံေနတယ္။ “ေတာက္...ဖုန္း”ဆိုတဲ့ ကာဘိုင္ (Carbine) ပစ္သံကိုလည္း မ ၾကာ၊ မၾကာ ၾကားေနရတယ္။ တိုက္ပြဲအေတြ ့အႀကံဳရွိသူေတြရဲ ့အဆိုအရ အဲဒီ ကာဘိုင္သံ “ေတာက္...ဖုန္း” ကို ဒီဘက္က လူေတြေတာ္ေတာ္ သတိထားရတယ္။ ဘာျဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ နအဖ တပ္မွာ အေတြ ့အႀကံဳရွိၿပီး လက္ေျဖာင့္တဲ့ တပ္ၾကပ္ေတြ၊ တပ္ၾကပ္ႀကီးေတြကိုဘဲ ကာဘိုင္ေပးကိုင္ၿပီး၊ သူတို ့ကလည္း ရမ္းမပစ္ဘဲ ပစ္မွတ္ကို ေသျခာ ေစာင့္ၿပီးမွ ခ်ိန္ရြယ္ ပစ္ခတ္တတ္ တယ္လို ့ ဆိုတယ္။ ရန္သူဘက္က ပစ္လိုက္တဲ့ လက္နက္ႀကီးက်ည္ေတြ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကုန္းေပၚမွာ ေပါက္ကြဲေနတယ္။ ဗိုလ္ တာမလာနဲ ့ကိုဥာဏ္လည္း စကားေျပာစက္ ကိုယ္စီနဲ ့တိုက္ပြဲကို ထိန္းေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း ဘယ္အခ်ိန္ နအဖ တပ္ သားေတြ ကိုယ့္ေရွ ့က ေပၚလာမလဲဆိုၿပီး ကတုတ္ေတြထဲကေန ေစာင့္ေနတုန္း ထိပ္တိုက္ဖက္ကေန စက္လက္သမား လိုတယ္လို ့လွမ္းေခၚလို ့AK စက္လက္ ကိုင္တဲ့ ကိုျမင့္သိန္း လိုက္သြားတယ္။ မၾကာပါဘူး ကိုျမင့္သိန္း ရဲ ့စက္လက္ ပစ္သံ တ၀ုန္း၀ုန္း ၾကားေနရတယ္၊ “ေတာက္...ဖုန္း” သံေတြလည္း က်ိဳးၾကား၊ က်ိဳးၾကား ၾကားေနရတယ္။ ခဏေနေတာ့ ထိပ္တိုက္ဘက္မွာ
ေသနတ္သံေတြစဲသြားတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း တိုက္ပြဲၿပီးသြားတဲ့အခ်ိန္ လူစစ္၊ က်ည္စစ္၊ စစ္တဲ့အခ်ိန္.... ထိပ္တိုက္ဘက္ကေန ဇာဇာ ေျပးလာၿပီး “ကိုျမင့္သိန္းမရွိေတာ့ဘူး” လို ့ငိုသံပါႀကီးနဲ ့ေအာ္ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့အဲဒီေနရာကို ေျပးသြားၾကတယ္။ ဟုတ္တယ္ ကိုျမင့္သိန္း သူပစ္ေနတဲ့ စက္နက္နဲ ့အတူ ကတုတ္ထဲမွာ ၿငိမ္သက္ေနတယ္။ သူ ့တကိုယ္လံုးစစ္ေဆးၾကည့္ေတာ့ ကာဘိုင္က်ည္က ကိုျမင့္သိန္းရဲ ့ဘယ္ဘက္ရင္အံု (ႏွလံုး)ကို ေဖာက္ၿပီး ညာဘက္ခါးစပ္ကေန ျပန္ထြက္သြားတယ္။ သူ ့ဘယ္ ဘက္ရင္အံုက အိပ္ကပ္ထဲမွာ မာမာေလးတခုစမ္းမိလို ့ဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ ဓာတ္ဆီမီးျခစ္ေလး၊ က်ည္က အဲဒီမီးျခစ္ကိုလည္း ေဖာက္ သြားတယ္။ အဲဒီတိုက္ပြဲမွာ ကရင္ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္လည္း က်သြားတယ္။ ခဏေနေတာ့ ကိုဥာဏ္ထြန္း က ကိုျမင့္သိန္း ရုပ္အ ေလာင္းကို ေနာက္တန္းျပန္ပို ့ဖို ့ကၽြန္ေတာ့္ကို တာ၀န္ေပးတယ္။

(၈)

ကိုျမင့္သိန္း ရုပ္အေလာင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို ့သံလြင္ ကမ္းနားအထိ ပုခက္နဲ ့ထမ္းခဲ့ၾကတယ္။ ႏွစ္နာရီေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရ မယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ ့အတူ ဗဟိုကို ျပန္မယ့္ ဆက္သြယ္ေရးတပ္ဖြဲ ့က တာႀကီး (သူက တပ္ရင္း ၂၁၀ က၊ ေနာက္ပိုင္း မွာ မကဒတ ေတာင္ပိုင္းမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္း က်ဆံုးသြားတယ္)နဲ ့တပ္ရင္း (၂၀၄/၂၀၅) က က်န္းမာေရးမေကာင္းလို ့ေနာက္တန္းျပန္နားမယ့္ ရဲေဘာ္တေယာက္ (အမည္မမွတ္မိေတာ့) ပါလာတယ္။ သံလြင္ကမ္းနားေရာက္ေတာ့ ကရင္ရဲေဘာ္ေတြ ကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာ၊ စက္ေလွအကူအညီေတာင္းၿပီး “ေဒါင္းဂြင္” ဘက္ ျပန္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ စက္ေလွက ေကအန္အယ္ ေအ က ဗိုလ္မႉး ေလာ၀ါဒီ (ကြယ္လြန္) ဗ်ဴဟာထိုင္ေနတဲ့ သံလြင္ကမ္းေဘးက ရြာ (ရြာအမည္ မမွတ္မိေတာ့) အထိဘဲေရာက္ တယ္။ အဲဒီေနရာေရာက္ေတာ့ ေမွာင္ေနၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ ့တာႀကီး က ဗိုလ္မႉး ေလာ၀ါဒီကို အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပၿပီး ေဒါင္းဂြင္ ဘက္ပို ့ေပးဖို ့စက္ေလွ အကူအညီေတာင္းေတာ့ သူက “ညလည္းမိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ၊ ဆက္ထြက္ရင္ ၀ဲႀကီးကို ျဖတ္ရမယ္၊ အႏၱရာယ္ မ်ားတယ္၊ မနက္မွဘဲ သြားပါ”လို ့ေျပာတယ္။

ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္တယ္ ၀ဲႀကီးဆိုတာက ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ အျဖစ္နဲ ့သံလြင္ျမစ္စီးဆင္းေနတဲ့ အပိုင္းမွာ ၀ဲေတြကလည္း မ်ား၊ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြလည္းေပါ၊ ေရစီးကလည္းၾကမ္းတာမို ့ေတာ္ရံုတန္ရံု ေလွသမားေတြေတာင္ ေန ့ဘက္ကို ႀကိဳးစားပန္း စား ေမာင္းရတဲ့ေနရာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း နအဖ ဘက္က ေရအားလွ်ပ္စစ္ထုတ္ဖို ့ေရြးလိုက္တာျဖစ္မယ္။ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္တဲ့ အဆံုး ကၽြန္ေတာ္တို ့ညအိပ္ဖို ့ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ဗိုလ္မႉးေလာ၀ါဒီ ရဲ ့ရဲေဘာ္တခ်ိဳ ့ေရာက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို ့စားဖို ့၀က္သားတတြဲလာေပးတယ္။ ၀က္သားတြဲၾကည့္ၿပီး ကိုျမင့္သိန္း ေနာက္ဆံုးစားသြားရတဲ့ “၀က္သားကင္” နဲ ့သူ ့ဟန္ပန္ ေတြဘဲ မ်က္စိထဲေပၚေနလို ့စားခ်င္စိတ္ကို မရွိဘူး။ သိပ္မၾကာပါဘူး ကၽြန္ေတာ္တို ့စက္ေလွရွိရာကို ဖေယာင္းတိုင္ေတြ၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ ထုတ္ေတြ၊ ဂစ္တာေတြ ကိုင္ၿပီး လူေတြတဖြဲဖြဲ ေရာက္လာတယ္။ ေအာ္.... ေနာက္မွသိလိုက္ရတာက ကၽြန္ေတာ္တို ့ေလွမွာ တိုက္ပြဲက်သြားတဲ့ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္တေယာက္ပါလာတာ သိသြားတဲ့ ရြာသားေတြက သူတို ့တတ္ႏိုင္သေလာက္ အသုဘ အ ခမ္းအနားေလး လာလုပ္ေပးၾကတာ။ တညလံုး အဖြဲ ့လိုက္ ဓမၼသီခ်င္းေတြဆိုလုိက္၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ေတြ၊ ေနၾကာေစ့ေတြနဲ ့ဧည့္ခံရင္း
ကၽြန္ေတာ္တို ့နဲ ့မိုးလင္းတဲ့အထိ စကားေတြေျပာလိုက္နဲ ့ေပါ့။

(၉)

ေနာက္ေန ့မနက္ေစာေစာဘဲ ဗိုလ္မႉးေလာ၀ါဒီ စီစဥ္ေပးတဲ့ေလွနဲ ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေဒါင္းဂြင္ဘက္ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ေတြလည္း ေလးလံလို ့၊ ေစာထာကို အသြားတုန္းက ေလွေပၚမွာ တက္ၾကြမွုမ်ိဳး အခုအျပန္ခရီးမွာ လံုးလံုးမရွိေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ ေတာ္တို ့ႀကိဳးစားျဖတ္သန္းေနတဲ့ ေလွေအာက္က အားျပင္းျပင္းနဲ ့ေ၀့၀ဲစုပ္ယူေနတဲ့ ၀ဲေတြ၊ ခက္ထန္တဲ့ ေရစီးေၾကာင္းေတြ၊ ေက်ာက္ေဆာင္ ၾကမ္းႀကီးေတြနဲ ့အၿပိဳင္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြလည္း ဗေလာင္ဆူလို ့၊ လွိဳင္းေတြထန္လို ့။ အထူးသျဖင့္ လင္ ေယာက်ာ္း ေရွ ့တန္းကျပန္လာမွာကို လသားအရြယ္ ကေလးေလး ေပြ ့ခ်ီရင္း ရင္ခုန္စြာ ေစာင့္ႀကိဳေနမယ္ ့မခ်ိဳကို အၿမဲတန္း ၿပံဳးေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ ့တက္ၾကြလန္းဆန္းမွုေတြ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားတဲ့ ကိုျမင့္သိန္းရဲ ့ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကိုဘဲ ေပးအပ္ရမယ့္ အျဖစ္ကို ပိုလို ့၀န္ေလးေနမိေတာ့တယ္။

(၁၀)

“ေဟာ စားေတာ့ေလ၊ တူးကုန္ၿပီထင္တယ္” ဆိုတဲ့ အသံၾကားမွ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ ့က မူကထအိုးကို ၾကည့္မိတယ္။ အင္း.... အ သားေတြကတူးၿပီး ေၫွာ္နံ ့ေတာင္ထြက္ေနတာဘဲ။ တူးေနတဲ့ အသားဖတ္ေတြကို တူနဲ ့ဆြဲယူၿပီး အခ်ဥ္ခြက္ထဲ ပစ္ထည့္လိုက္ တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုင္ထဲကထြက္လာၿပီး ေလေကာင္းေလသန္ ့ရတဲ့ ေနရာမွာ အသက္ကို တ၀ႀကီးရွုလိုက္တယ္။ အသားကင္ေၫွာ္နံ ့ေတာ့မရေတာ့ဘူး ဒါေပမယ့္ အေတြးထဲမွာ ကိုျမင့္သိန္း က ရွိေနဆဲဘဲ။


၀န္ခံခ်က္။ ။ မကဒတ အႏွစ္ (၂၀)ျပည့္မွာ အမွတ္တရေလးျဖစ္ေအာင္ တခုခုလုပ္မယ္ စိတ္ကူးၾကည့္မိတယ္ တတ္ႏိုင္တဲ့ ဘက္ ကေပါ့။ မကဒတ အႏွစ္ (၂၀) ခရီးၾကမ္းႀကီးအတြင္းမွာ မထင္မရွား က်ဆံုး၊ ေသဆံုး၊ ကိုယ္လက္အဂၤါေပးဆပ္၊ နအဖ ရဲ ့ဖမ္း ဆီးျခင္းခံရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ တပ္ရင္းတိုင္း၊ ေနရာေဒသတိုင္းမွာ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ အဲဒီလို အညတရ သူရဲေကာင္းေတြကို ဂုဏ္ ျပဳတဲ့အေနနဲ ့ သူတို ့လိုဘဲ မထင္မရွား က်ဆံုးသြားတဲ့ ကိုျမင့္သိန္း အေၾကာင္းေလး ေရးမယ္ေပါ့။ ခက္တာက ဒီအေၾကာင္း ေတြကို ေတြးလိုက္ရင္ ရုပ္ရွင္ကားတကား ျပန္ၾကည့္ရသလို မ်က္စိထဲမွာ အျဖစ္အပ်က္ေတြက အစီအရီ ျပန္ေပၚလာေပမယ့္ ျဖစ္ ပ်က္တဲ့ အခ်ိန္ကာလ အတိအက်၊ ေနရာေဒသနဲ ့ တခ်ိဳ ့လူအမည္ေတြ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ၿပီး မာနယ္ပေလာ က်ၿပီးတဲ့ ေနာက္ ေဒါင္းဂြင္ ကေန ကၽြန္ေတာ္တို ့ဆုတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ပိုင္ မွတ္စုေတြ၊ ေန ့စဥ္မွတ္တမ္းေတြ ဆံုးရွံုးသြားတယ္။ ဒီ အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ ့ပတ္သက္ၿပီး တခ်ိဳ ့အေျခအေန၊ ေနရာေဒသေတြကို ဦးေဌးေအာင္၊ ကိုစိုင္းျမင့္သူနဲ ့ကိုေအးလြင္
တို ့ကို ျပန္ေမးယူရတယ္။ သူတို ့ေၾကာင့္ဘဲ ဒီစာေလး ေရးျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ အထူးေက်းဇူးတင္ရွိပါတယ္။